امام حسن عسكري در مدت شش سال امامت خود بيشتر اوقات در زندان بود. وقتي هم كه آزاد مي شد در خفا و تقيه مي زيست زيرا عباسيان محدوديت هاي فراواني براي آن حضرت فراهم آورده بودند و پيوسته خودشان مراقب حال او بودند و وي را از تماس با شيعيان محروم نگاه مي داشتند. بعضي ها گفته اند كه اين مقدمه اي بود و يا مقدمه اي شد براي غيبت امام زمان كه شيعيان به آن عادت كنند و به وسيله ي نواب با آن حضرت تماس بگيرند. [1] .

اين فشارها و تنگناها به سبب وحشت از حركت شيعه بود كه در عصر امام رضا، امام جواد و امام هادي زياد شده بود و دستگاه خلافت از آن وحشت داشت. از جهتي عباسيان نيز مي دانستند كه شيعه معتقد است امام حسن عسكري پسري خواهد داشت و يا دارد و اين مسئله از روايات امامان پيشين و رسول اكرم به تواتر رسيده بود و شيعه او را امام خود و نور ديده ي خود مي دانند و خليفه ي عباسي تصميم قطعي گرفته بود كه به هر طريق باشد به مسئله ي امامت خاتمه دهد و در اين خانه را براي هميشه ببندد.

با وجود اين حالت بحراني، امام حسن عسكري به وسيله ي سازمان مخفي وكلاي خود با شيعيان در ارتباط بود و آنان را رهبري مي كرد و به تبليغ احكام و تبيين اصول عقايد اشتغال داشت. [2] .