المهتدي شهرت يافت كه از خلفاي پارسا و بي علاقه ي به دنيا و بيش از ديگر خلفا خدا ترس بود و به عبادت و پرهيزكاري اهتمام مي ورزيد تا آن جا كه ابن اثير و ديگران درباره ي او گفته اند:

«المهتدي از حيث دينداري و رفتار نيك، از همه ي خلفا شايسته تر بود و بيش از آنها به پرهيزكاري و عبادت مي پرداخت و از مردم كناره مي گرفت» [1] .

ولي واقعيت خلاف اين ادعا است. اين خليفه در حقيقت گوشه نشين و منزوي بود، نه پارسا. آري، از شدت پرهيزكاري و تقوا و ترس از خدا، سعي در نابودي علويان به ويژه امام حسن بن علي عسكري عليهماالسلام - كه به جهت كينه و حسد به او، با وي اين چنين رفتار مي كرد - داشت؟!

كليني از محمد بن حسن بن شمون روايت كرده كه: «مي گويد: احمد بن محمد برايم روايت كرد و گفت: هنگامي كه المهتدي به قتل و كشتار و هواداران امام پرداخت، طي نامه اي به آن حضرت نوشتم: مولاي من، سپاس خدايي را كه فكر و انديشه ي خليفه را از ما منصرف كرده



[ صفحه 280]



است. به من خبر رسيده كه وي شما را تهديد مي كند و مي گويد: به خدا سوگند، آنها را از صفحه ي روزگار محو خواهم ساخت.

ابومحمد عليه السلام در پاسخ نوشتند: عمر او كوتاه تر از آن است كه بخواهد چنين كاري كند. از امروز پنج روز بشمار و روز ششم وي با خواري و ذلت كشته خواهد شد. همان گونه كه امام عليه السلام فرمود، اتفاق افتاد» [2] .