امام عسكري عليه السلام براي حفظ نهضت اسلامي و ترويج فرهنگ اهل بيت عليهم السلام از روش هاي مختلفي استفاده مي كرد. آن حضرت چون در عصر حاكميت مستبدترين سلاطين عباسي زندگي مي كرد و از خطرات بزرگ نسبت به مذهب شيعه و پيروان آن آگاه بود، همواره پيروان خود را به رعايت اصل قرآني تقيه سفارش مي نمود. آن حضرت طبق آيه تقيه كه در سوره آل عمران بيان شده است: «لايَتَخِذِ الْمُؤْمِنوُنَ الْكافِرينَ أَوْليآءَ مِنْ دوُنِ الْمُؤْمِنينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللهِ في شَيْ ءٍ اِلا أَنْ تَتَقوُا مِنْهُمْ تَقيةً وَ يُحَذِرُكُمُ اللهُ نَفْسَهُ وَ اِلَي اللهِ الْمَصيرُ [1] »؛ «افراد با ايمان نبايد به جاي مؤمنان، كافران را به دوستي بگيرند و هركس چنين كند، هيچ رابطه اي با خدا ندارد مگر اينكه از آنان به نوعي تقيه كنيد و خداوند شما را از [عقوبت] خود بر حذر مي دارد و بازگشت به سوي خداست.»، شيعيان را به تقيه توصيه نموده و به اين ترتيب از جان شيعيان پاسداري و حفاظت مي كرد. به روايتي در اين زمينه توجه كنيد:

حلبي (يكي از ارادتمندان امام عسكري عليه السلام) مي گويد: در شهر سامراء در روزي كه قرار بود امام حسن عسكري عليه السلام به بيرون از منزل تشريف بياورد، به اتفاق عده اي از شيعيان براي ملاقات آن حضرت در بيرون منزلش به انتظار ايستاديم. در آن حال نامه اي از امام عليه السلام دريافتيم كه آن حضرت نوشته بود: «أَلا لايَسْلِمَنَ عَلَيَ أَحَدٌ وَ لا يُشيرَ اِلَيَ بِيَدِهِ وَ لايُومي فَاِنَكُمْ لاتُؤْمِنوُنَ عَلي أَنْفُسِكُمْ [2] ؛ كسي [در اين موقعيت] به من سلام نكند و با دست خود به من اشاره ننمايد و [حتي كوچكترين] اشاره اي نكند، براي اينكه شما امنيت جاني نداريد.»