امام عسكري به وضوح مي ديد كه اراده ي خداوند براي ايجاد دولت الهي بر روي زمين، بر اين تعلق گرفته است كه فرزندش مهدي عليه السلام غيبت كند. سخنان ائمه ي پيشين و نصوص



[ صفحه 307]



فراوان و پياپي، به آمدن مهدي عليه السلام گواه راستين اين حقيقت است. در اين باره، روايات متواتر و صحيح را مؤلفان صحاح از اهل سنت كه معاصران آن حضرت يا پيش از آن بوده اند، نقل كرده اند كه «بخاري» و «مسلم» و «احمد بن حنبل» از آن جمله اند.

امام عسكري تلاش مي كرد تا مردم را قانع سازد كه زمان غيبت فرارسيده است و تنفيذ آن در شخص فرزندش امام مهدي عليه السلام صورت گرفته است. اين امر درباره ي افكار افراد عادي دشوار مي نمود و امام عليه السلام به هر ترتيب، فكر غيبت را در اذهان و افكار، رسوخ مي داد و به مردم مي فهماند كه اين حقيقت را بايد بپذيرند و ديگران را به اين انديشه و اعتقاد و متفرعات آن آگاه سازند. دوستان و طرفداران امام عليه السلام به وسيله ي مكاتبه و مراسله با او تماس مي گرفتند و درباره ي مهدي موعود از حضرتش پرسش مي نمودند و جواب لازم و كافي را دريافت مي كردند.

شيعيان وقتي اموال و وجوهات شرعي را براي امام عسكري عليه السلام مي بردند ابتدا به حضور «عثمان بن سعيد عمروي» مي رسيدند و او كه براي سرپوش گذاشتن بر فعاليت هاي امام عليه السلام و براي مصلحت او، تجارت روغن مي كرد، پولهايي را كه تحويل مي گرفت در خيك هاي روغن مي گذاشت و دور از چشم حاكمان، براي امام مي فرستاد، زيرا اگر بر قضيه واقف مي شدند همه ي آنها را مصادره مي كردند. [1]