در كتاب تفسير منسوب به امام حسن عسكري عليه السلام و نيز در كتاب مرحوم قطب الدّين راوندي - به نقل از دو نفر از راويان حديث به نام يوسف بن محمّد و عليّ بن سيّار - آمده است :
شبي از شب ها به محضر مبارك حضرت ابومحمّد، امام حسن عسكري عليه السلام وارد شديم .
همچنين والي شهر كه علاقه خاصّي نسبت به حضرت داشت ، به همراه شخصي كه دست هاي او را بسته بودند، وارد منزل امام عليه السلام شد و اظهار داشت : ياابن رسول اللّه ! اين شخص را از دكّان صرّاف در حال سرقت و دزدي گرفته ايم .
و چون خواستيم او را همانند ديگر دزدان شكنجه و تأديب كنيم ، اظهار داشت كه از شيعيان حضرت عليّ عليه السلام و نيز از شيعيان شما است و ما از تعذيب او خودداري كرديم و نزد شما آمديم تا ما را راهنمائي و تكليف ما را نسبت به اين شخص روشن بفرمائي .
حضرت فرمود: به خداوند پناه مي برم ، او شيعه عليّ عليه السلام نيست ، او براي نجات خود چنين ادّعائي را كرده است .
سپس والي آن سارق را از آن جا بُرد و به دو نفر از مأمورين خود دستور داد تا آن سارق را تعذيب و تأديب نمايند، پس او را بر زمين خوابانيدند و شروع كردند بر بدنش شلاّق بزنند؛ ولي هر چه شلاّق مي زدند روي زمين مي خورد و به آن سارق اصابت نمي كرد.
بعد از آن ، والي مجدّدا او را نزد امام حسن عسكري عليه السلام آورد و گفت : ياابن رسول اللّه ! بسيار جاي تعجّب است ، فرمودي كه او از شيعيان شما نيست ، اگر از شيعيان شما نباشد پس لابدّ از شيعيان و پيروان شيطان خواهد بود و بايد در آتش قهر خداي متعال بسوزد.
و سپس افزود: با اين اوصاف ، من از اين مرد معجزه و كرامتي را مشاهده كردم كه بسيار مهمّ خواهد بود، هر چه ماءمورين بر او تازيانه مي زدند بر زمين مي خورد و بر بدن او اصابت نمي كرد و تمام افراد از اين جريان در تعجّب و حيرت قرار گرفته اند.
در اين موقع امام حسن عسكري عليه السلام به والي خطاب نمود و فرمود: اي بنده خدا! او در ادّعاي خود دروغ مي گويد، او از شيعيان ما نيست ، بلكه از محبّين و دوستان ما مي باشد.
والي اظهار داشت : از نظر ما فرقي بين شيعه و دوست نمي باشد، لطفا بفرمائيد كه فرق بين آن ها چيست ؟
حضرت فرمود: همانا شيعيان ما كساني هستند كه در تمام مسائل زندگي مطيع و فرمان بر دستورات ما باشند و سعي دارند بر اين كه در هيچ موردي معصيت و مخالفت ما را ننمايند.
و هر كه خلاف چنين روشي باشد و اظهار علاقه و محبّت نسبت به ما نمايد دوست ما مي باشد، نه شيعه ما.
سپس امام عليه السلام به والي فرمود: تو نيز دروغ بزرگي را ادّعا كردي ، چون كه گفتي معجزه ديده ام ؛ و چنانچه اين گفتار از روي علم و ايمان باشد مستحقّ عذاب جهنّم مي باشي .
بعد از آن ، حضرت در توضيح فرمايش خود افزود: معجزه مخصوص انبياء و ما اهل بيت عصمت و طهارت مي باشد، براي شرافت و فضيلتي كه ما بر ديگران داريم و نيز براي اثبات واقعيّات و حقايقي كه از طرف خداوند متعال به ما رسيده است .
در پايان ، امام عسكري عليه السلام به آن مرد - متّهم به سرقت - خطاب نمود و فرمود: بايد شيعه عليّ عليه السلام در تمام امور زندگي ، شيعه و پيرو او - و ديگر اهل بيت رسالت - باشد و ايشان را در هر حال تصديق نمايد؛ و نيز بايد سعي نمايد كه هيچ گونه تخلّفي با ايشان نداشته باشد و خلاصه آن كه در همه امور، خود را هماهنگ و مطيع ايشان بداند.(1)