در زمان امام حسن عسكري صلوات اللّه عليه دو نفر به نام هاي احمد و عبّاس با يكديگر درباره استقرار اعضاء بدن روي زمين در حال سجده و چگونگي آن در حال نماز اختلاف پيدا كردند.
احمد گويد: چون در اين مشاجره به نتيجه اي نرسيديم كه آيا بيني هم هنگام سجده بايد روي زمين قرار گيرد، يا خير؟
عازم منزل امام عسكري عليه السلام شديم .
در بين راه در حالي كه حضرت سوار مركب خود بود، برخورد كرديم ، همين كه حضرت متوجّه ما شد، ايستاد و روي خود را به طرف ما نمود و سپس ‍ انگشت سبّابه خود را بر پيشاني نهاد و اشاره نمود كه سجده فقط به وسيله پيشاني تحقّقق مي يابد، نه به وسيله بيني ؛ و بعد از آن به راه خود ادامه داد و رفت .
پس از مدّتي كه از اين جريان گذشت ، نيز بر سر گوشت مشاجره شد كه كدام قسمت گوشت گوسفند لذيذتر و سالمتر است ، كه همچنين به نتيجه نرسيديم .
ناگهان خادم حضرت ابومحمّد، امام حسن عسكري عليه السلام بر ما وارد شد و بدون آن كه ما سخني بگوئيم و يا سؤالي كرده باشيم ، خادم حضرت قطعه گوشت گوسفندي كه كِتف و دست حيوان بود از جلوي ما برداشت و گفت :
مولايم فرمود: آن قسمتي كه نزديك به سر و گردن باشد، سالمتر و لذيذتر است و آغشته به مراض نمي باشد، و امّا ران را نصيحت نمود كه حتي الا مكان استفاده نشود.(1)
احمد گويد: امام عليه السلام بدون آن كه ما سؤالي كرده باشيم و يا پيامي داده باشيم ، در جريان امور قرار داشت و براي تقويت قلوب و از بين بردن هر گونه شكّي پاسخ ما را مطرح فرمود و رفع مشاجره گرديد.(2)