ابن طاووس به سند خود از حميري از حسن بن علي بن ابراهيم بن مهزيار از محمد بن ابي زعفران از مادر امام عسكري عليه السلام روايت مي كند: «آن حضرت در يكي از روزها به من گفت: در سال 260 ه. ق سوز و گدازي به من خواهد رسيد و در اثر آن از دنيا خواهم رفت. با شنيدن اين خبر مويه كردم و گريستم. امام به من گفت: مادر، امر خدا شدني است، بي تابي مكن. راوي مي گويد: ماه صفر سال 260 ه. ق نگران آن حادثه ي ناگوار بود. گاهي از شهر بيرون مي رفت و در اين زمينه پرس و جو مي كرد تا اين كه خبر زنداني شدن حضرت به او رسيد و آن زماني بود كه معتمد وي و برادرش جعفر را در حبس علي بن جرين زنداني كرده بود و پيوسته از علي بن جرين پيرامون وضعيت حال امام گزارش مي خواست و او معتمدرا در جريان حال وي قرار مي داد و مي گفت: آن حضرت روزها روزه دارد و شب ها به نماز مي ايستد. روزي احوال او را جويا شد به همين سان به وي پاسخ داد. معتمد بدو گفت: هم اكنون نزد او برو و سلام مرا به او برسان و بگو: مي تواني به خانه ات برگردي.

علي بن جرين گفت: به در زندان آمدم و درازگوشي زين كرده ديدم. سپس بر حضرت وارد شدم و ديدم وي نشسته و كفش و ردا و دستار خويش را پوشيده است. چون مرا ديد برخاست. نامه را به دستش دادم. حضرت سوار شد و هنگام كه بر پشت مركب قرار گرفت، توقف فرمود. بدو عرض كردم: مولايم، براي چه ايستاده اي؟ فرمود: تا جعفر بيايد. گفتم: معتمد به من دستور داده كه فقط شما را آزاد كنم. حضرت فرمود: نزد او برگرد و به او بگو: ما با هم از يك خانه بيرون رفته ايم و اگر من تنها بازگردم، درباره ي ما سخناني گفته مي شود كه بر تو پوشيده نيست. وي رفت و برگشت و گفت: خليفه مي گويد: جعفر را نيز با تو آزاد كردم؛ زيرا من او را به خاطر ستمي كه بر خود و شما نموده و سخني كه بر زبان رانده بود، زنداني كردم. زندانبان او را نيز آزاد كرد و او همراه امام به خانه اش رفت» [1] .